Een lijst van liedjes waarvan elke muzikant zou willen dat hij ze geschreven had en denkt: “het klópt gewoon, waarom heb ik dit niet geschreven?”…

5. Graceland (Paul Simon)
Paul Simon is een groot songschrijver en Graceland is zijn eigen favoriete nummer. Wie ben ik dan om het daarmee oneens te zijn? Simon zei ooit dat een nummer een sterke openingszin moet hebben (een regel die ik zelf ook altijd in acht neem bij het schrijven van nummers) en met de regel ‘The Mississippi Delta was shining like a National guitar’ voegt Simon daad bij woord. De rest van de tekst is net zo mooi.

4. Eleanor Rigby (The Beatles)
Rubber Soul en Revolver zijn twee van mijn favoriete albums aller tijden. Als ik moet kiezen, kies ik echter voor Revolver. Waarom? Eleanor Rigby, that’s why. Omdat iedereen met een paar functionerende oren dit nummer binnenstebuiten kent, is men geneigd het nummer voor lief te nemen, maar het gehele nummer – de tekst, melodie, het arrangement – is werkelijk wonderschoon.

3. The Kids Are Alright (The Who)
Voordat Ome Pete begon met het schrijven van ambitieuze rockopera’s, schreef hij klassieke singles en de reeks hits die hij schreef tussen pakweg 1965 en 1967 is wat mij betreft ongeëvenaard. The Kids Are Alright is een vroege glimp van de zachte jongen die schuilging achter de vechtersbaas die op het podium stond en alles wat ik te gek vind aan The Who zit in dit nummer.

2. There Is A Light That Never Goes Out (The Smiths)
De catalogus van The Smiths staat werkelijk bol van de meesterwerken, maar There Is A Light That Never Goes Out is een nummer waarin de tekst van Morrissey en de muziek van Johnny Marr simpelweg even mooi zijn.

1. The Show Must Go On (Queen)
Mensen die mij kennen weten het: Queen is mijn band. De band die mij kennis liet maken met muziek, de band die maakte dat ik zelf muziek wilde maken en de band die ik altijd zal verdedigen, ook de missers. Ten tijde van The Show Must Go On wist Freddie Mercury dat hij niet lang meer te leven had en dat maakt dit nummer alleen maar bijzonderder. Als ik ooit één nummer schrijf wat ook maar de helft zo goed is als The Show Must Go On, hoor je mij nooit meer klagen.