Een lijst van liedjes waarvan elke muzikant zou willen dat hij ze geschreven had en denkt: “het klópt gewoon, waarom heb ik dit niet geschreven?”…

5. Night Train (Tab Benoit)
Uit mijn lijst zal duidelijk worden dat in mijn ogen de kracht van een nummer of riff, en daarmee ook of ik het geschreven zou willen hebben, vaak zit in de eenvoud ervan. Dit geldt zeker voor Night Train, waar de riff een variatie is op slechts één akkoord en het hele nummer wordt herhaald. Blues in zijn puurste en meest indrukwekkende vorm.

4. Sunshine of Your Love (Cream)
De iconische riff die dit nummer tot een klassieker maakt, is door bassist Jack Bruce geschreven nadat hij een concert van Jimi Hendrix had bezocht. Waarschijnlijk dacht Bruce “waarom heb ik dit niet geschreven?” over het nummer Who Knows dat hij op het desbetreffende concert heeft gehoord, want daar heeft het veel van weg. Op mijn beurt zeg ik over Sunshine of Your Love: “waarom heb ik dit niet geschreven?”

3. Layla (Derek and the Dominos)
Dit door Eric Clapton geschreven nummer was uiteraard bestemd voor Pattie Boyd, vrouw van zijn vriend George Harrison, voor wie Clapton op zijn zachtst gezegd een lichte obsessie had. Zijn onvermogen om haar te veroveren, samen met de jankende gitaarriff, heeft echter wel geresulteerd in een zeer rauw en indringend nummer. Naar het schijnt hebben Clapton en Boyd de lakens gedeeld nadat hij het nummer voor haar speelde, het heeft hem dus in meerdere opzichten geen windeieren gelegd.

2. Little Wing (Jimi Hendrix)
Normaal gesproken hoor je een nummer en denk je tegen beter weten in dat je het zelf ook heus wel had kunnen bedenken, de bedenker van het nummer was je simpelweg te snel af. Bij het horen van Little Wing is er echter geen haar op mijn hoofd gek genoeg om te denken dat ik ook maar iets kan schrijven wat hierbij in de buurt komt. De versie van Stevie Ray Vaughan is overigens ook niet verkeerd.

1. Cocaine (JJ Cale)
Op deze plek had wat mij betreft ieder nummer van JJ Cale kunnen staan; After Midnight, Lies, Call Me The Breeze, Magnolia etc. etc. De nummers van JJ Cale zijn, net als hijzelf, eigenlijk maar met één woord te omschrijven: ‘cool’. Cocaine is hiervan het perfecte voorbeeld; zijn hese stem in combinatie met het net na de tel zingen, de pakkende riff en het simpele maar briljante gitaarspel. Niet voor niets zijn onder anderen Eric Clapton, Mark Knopfler en John Mayer door hem beïnvloed.